Een radiozender in de lucht houden kost geld, veel geld. Naast de maandelijkse huur voor de locatie en de kosten voor elektriciteit, gas en water, waren er ook nog de kosten om het station draaiende te houden. Wekelijks moesten er nieuwe platen aangekocht worden, apparatuur diende onderhouden of vervangen te worden, de antenne moest jaarlijks op veiligheid gecontroleerd worden en ook de Sabamrechten moesten worden betaald.

Inkomsten kwamen er enerzijds door een, in verhouding tot het vereiste budget om een radio draaiende te houden, beperkte subsidie van de gemeente, en anderzijds door reclame-inkomsten van adverteerders. In de beginperiode was dat makkelijk, de adverteerders contacteerden ons zelf om hun boodschap op de radio te krijgen. Maar naarmate er meer concurrentie kwam van de nationale commerciële zenders en van de televisie, werd het steeds moeilijker om reclame-inkomsten binnen te rijven. Bovendien werd het zendbereik van de vrije radio’s door de overheid gelimiteerd, wat adverteren meteen ook een stuk minder aantrekkelijk maakte. Telkens weer moesten nieuwe formules worden gevonden om de adverteerder opnieuw over de streep te trekken.