Onder het pseudoniem Patrick Vermeer ben ik twintig jaar actief geweest bij Radio Saturnus. Het was een jongensdroom die in 1982 werkelijkheid is geworden. Altijd al ben ik immers gefascineerd geweest door het medium “radio”. Als kind lag ik op zondagochtend, met het “portatiefje” (een transistorradiootje) aan het oor, in bed te luisteren naar het verzoekplatenprogramma “Men vraagt en wij draaien” op Radio Veronica.

Ook in mijn vroege tienerjaren liet de radiomicrobe mij niet los. Met een spoelenbandopnemer namen een kameraad en ik plaatjes op en kondigden die ook aan en af. Het leek wel… een radioprogramma, en dat was ook de bedoeling!
Tijdens mijn laatste studentenjaren in Gent leerde ik tijdens de weekends thuis Radio Saturnus kennen, een van de eerste vrije radio’s in het Meetjesland, die toen zijn eerste radiosignalen de ether had ingestuurd.
Eens helemaal terug in Maldegem werd ik al vlug bij de lokale radio geïntroduceerd door mijn vriend Johan (Jan Van Der Werf), die toen reeds enkele programma’s verzorgde en ook over een eigen opnamestudio beschikte. Hij vroeg me om voor zijn zondagavondprogramma “Silence and Romance” iedere week twee gedichten in te spreken. Dat waren mijn eerste stapjes in de radiowereld.

Vanaf dan ging het razendsnel! Omdat hijzelf verhinderd was, verzocht Tom Van Katwijk me in de zomer van 1982 om zijn sfeerprogramma “Avondrood” op vrijdagavond eenmalig over te nemen. Dat eenmalige heeft zestien jaar geduurd! Al die jaren vormde “Avondrood” voor mij een buffer tussen de drukke werkweek en het weekend. Even terug op adem komen met goede muziek, van softpop over kleinkunst tot klassiek, verweven met een vleugje poëzie. De bindteksten kon je omschrijven als “poëtisch proza”, en hadden tot doel ook de late luisteraar thuis enige beschutting te bieden tegen de lawaaierige wereld rondom ons.

Ondertussen presenteerde ik achtereenvolgens ook “Alle gekheid op een stokje”, “Ochtendstemming” en “Signaal”. Dat waren - in tegenstelling tot “Avondrood” -  lichtvoetige ochtendprogramma’s, waarin ook enige info aan de luisteraars werd doorgespeeld (uren van de stempelcontrole, wachtdiensten van dokters en apothekers, aankondigingen van evenementen in de streek, …).

Maar de hoofdmoot van mijn “radio-activiteiten” was ongetwijfeld het praatprogramma “Satelliet”, dat ik samen met Jan Van Der Werf samenstelde en presenteerde. Het magazine focuste vooral op onderwerpen die zich situeerden in de maatschappelijke, historisch-culturele en politieke sfeer en was meestal streekgebonden.
We doken ook dikwijls in de leefwereld van “mensen van bij ons”. Soms gingen we daarvoor ook letterlijk “ten huize van”. Wat heb ik genoten van al die boeiende en hartverwarmende gesprekken, bij hen thuis tussen pot en pint of in de “talkroom” met zicht op de daken van Maldegem onder ons (we zonden toen immers uit vanop een dakappartement in de “building” op de markt - de “tower of power”, zoals onze jongere collega’s die noemden). Ook als bekende Vlamingen of Nederlanders - van zangvedettes tot eerbare politici - naar Maldegem kwamen afgezakt, stonden we paraat. En ook al was het “maar” voor een lokale radio, geen van deze illustere dames en heren heeft ons ooit een interview geweigerd!

Mijn twintig jaren bij Radio Saturnus vroegen veel tijd en energie (Jan en ik waren trouwens ook actief in het bestuur van de radio), maar ze behoren zonder enige twijfel tot de mooiste jaren van mijn bestaan. Ik kijk er met veel voldoening en soms ook met een tikkeltje heimwee op terug.